Duże dzieci

Autentyczna rozmowa dwojga dorosłych osób:

- Słuchaj kup mi technica!- szybko wykrzyknął On.

- Ale jakiego?- odpowiedziała Ona.

- Wybierz.

- Ale ja nie wiem

- Wybierz sama! Tylko nie jakiś badziew za 44zł.

Nastała chwila ciszy. Po chwili Ona zaczyna:

- A Ty mi kup geomagi!

- Po co Ci?

- Będę układać

- Ale masz całą szufladę!

- Brakuje mi elementów i nie mogę nic złożyć.

- No dobra, ja Ci geomagi, ale Ty mi technica!

- Umowa stoi- zakończyła Ona dochodząc do kompromisu

Właśnie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że to rozmowa dorosłych osób w dojrzałym wieku. Oczywiście Technic to chodziło o Lego Technic- wywnioskowałem z dalszej rozmowy. Ale goemagi? Cóż to u diabła- pomyślałem. Oczywiście nic innego jak magnetyczne pałeczki, puzzle pozwalające robić naprawdę wielkie cuda. Przez chwilkę miałem okazję się tym bawić u swojego chrześniaka. Świetna sprawa, ale wcale nie łatwa. W każdym razie pochłaniające ogromny czas i wyzwalające wiele emocji.

Później dotarło do mnie jak to w dorosłej osobie budzi się dziecięcy instynkt. Sam to wiem po sobie mając małe dziecko w domu. Człowiek czasami sam zanurzyłby się w zabawki o których marzył w dzieciństwie  kiedy to godzinami śledził zagraniczne katalogi zabawek, a które dziś są ogólnodostępne. I może dobrze, że mam córkę, bo gdybym miał syna pewnie kupowałbym mu zabawki patrząc przez pryzmat moich dziecięcych pragnień: resorki, zestawy lego, parkingi dla samochodów itp. Ale mając córeczkę i tak fascynuje mnie jej bączek (nie miałem w dzieciństwie), cały zestaw drewnianych kolorowych klocków (takich fajnych nie było) czy zabawki kalwiszowe co można sobie wygrywać prymitywne melodyjki. Po prostu duże dzieci:)